1947’de bir gün arayla kurulmuş, aynı şartlara sahip olarak yürümeye başlamış iki ülkeden biri Mars’ta uydu gezdiriyor, diğeri terör ve kaosun pençesinde. Hindistan ve Pakistan’ın yolculuğu bize ne anlatıyor?
Kitabı olmayan bir topluma dönüştük. Sadece Türkçenin değil diğer birçok dilin İngilizce karşısında yaşadıkları güçsüzlüğün, erimenin en temel nedenlerinden biri bu: Çok dar bir bilgi evreni sunuyorlar.
Uzayda olmak sadece nefes kesici anlardan oluşmuyor. Kendinden geçirecek derecede büyülü anlar ile çok şiddetli derecede monoton ve sıkıcı anların bir karışımı.
İki gazetenin girdiği tiraj kavgası, sansasyonel, sığ, demagojik, gerçeklerden kopuk, masa başında kurgulanan haberlerle dolu bir gazetecilik diline savrulmalarına neden oldu. Sahte röportajlar yapıyor, çakma uzmanlardan gerçekleri istedikleri yönde çarpıtan demeçler alıyor, çizgiler ve fotoğraflarla yalanlarını pekiştiriyorlardı.
An gelir insan artık yeter der, daha fazlasını kaldıramam der ve taşar. O an geldiğinde, ‘artık yeter!’ diye bağıran, çelimsiz bir terzi kadın bile olsa, en güçlü düzeni sarsar, alt üst eder.
3 Kasım sabahı hala bir önceki gecenin şokunu yaşıyordum. Yaşadığım ülkenin ve dünyanın huzuru için kaybetmesini dilediğim kişi, seçim anketlerinin aksini söylemesine rağmen kazanmıştı.
Neden adı Robert olanlara ‘Bob’, Richard olanlara Dick, Jose olanlara Pepe deniyor? İşte Amerikan isimlerinin kısaltmaları
”Hiçbir gerçek bir ülkeye uzun vadede yalanın verdiği zararı veremez. Gerçek, insanı özgür kılar.’’
Neden, ABD tribünlerinde Avrupa’daki ve bizdeki ölçüde bir fanatizm oluşmadı. Bunun elbette farklı açılardan açıklamaları vardır ama en önemli nedenlerinden biri de iki dünya arasındaki ‘spor kültürü’ farkıdır.
Aziz Sancar’ın başarısının sırrı da diğer bütün başarılı insanların iki sırrıyla aynı. Herkesin elinde olan, tercih edebileceği iki şey…